9.7 uit 122 recensies
Kunstboom, zussenwerk en oregano
Santa Claus is coming to town én naar Gemert. Reden om de kunstboom weer van de zolder af te halen, feestverlichting te checken op functionaliteit en overige prutsels een plekje te geven t/m de uiterste uithoeken van het kantoor. Geen enkele vierkante meter is veilig voor het kerstfeest. En elke kerst begint met een boom, liedjes en hapjes.
De kunstboom verdient (g)een plekje
BAM! Daar wordt een doos van 3,5 meter op de grond gegooid. Hier, boom. In de pauze halen collega’s honderden, dan wel duizenden, dan wel miljoenen takken uit de doos. En een standaard met een stalen paal met schroeven. Het lijkt nu in de verste verte nog niet op een kerstboom. Dit Ikea-bouwpakket brengt nog helemaal geen gevoel van kerst; meer een gevoel van frustratie. Want ongeveer 7 miljoen neptakjes moeten worden omgebogen, in een grotere neptak worden geklikt en daarna in de stalen paal met schroeven worden geduwd. Dat moet nog enigszins met beleid. Met enige pech vallen complete takken uit de paal, valt de nepboom om of ben je vergeten een paar neptakjes om te buigen, waardoor je weer helemaal in die nepboom moet klimmen om ook dat stukje nepkerstboom mooi te maken. Met enige pech val je dan ook nog van de ladder en is er geen collega om jou op te vangen. Heerlijk, die kerstvoorbereidingen. Aan kerstballen, -slingers en een piek doen we niet. Veel te veel werk. En wie haalt dat straks weer allemaal eruit?
En waar zetten we de boom neer? Ergens in een hoekje waar hij niemand lastig kan vallen? Maar dan zien we ‘m niet zo goed. Een andere optie is midden in het looppad. Hij is dan wel zichtbaar voor alles en iedereen, maar een praktisch en efficiënt ingericht kantoor is daarmee ten einde. Misschien moet ie maar gewoon op een ongebruikt bureau staan, als we die hebben. Hebben we niet. Dan maar op de toiletten. Te krap. Dan maar in een spreekkamer. Maar wat als er kandidaten zijn die allergisch zijn voor kunstbomen? Dan krijgen ze van die irritante rode pukkeltjes, niezen ze zo hard dat een regenpak voor onze consultants geen overbodige luxe zou zijn geweest of krijgen ze een snotneusje. Moet je niet willen. We zetten de kunstboom maar ergens neer waar niemand ‘m ziet, niemand ‘m ruikt en niemand ‘m kan voelen. Ergens op het dak, waar de kerstman ‘m meteen mee kan nemen als ie langs komt gevlogen met zijn arrenslee en rendieren. Wist je dat rendieren allergisch zijn voor kunstbomen? Echt grappig.
Kerstliedjes worden (onder)gewaardeerd
Het eerste wat je hoort als je ‘s ochtends om 08:25 uur de radio aanzet, is Mariah Carey of een andere artiest die zijn of haar zangkunsten inzet voor de realisatie van een kerstlied. De een danst daarop huppelend en swingend door het kantoor; de ander is om functionele redenen genoodzaakt met oordopjes z’n eigen muziek op te zetten. Bij de een toveren de warme kersttonen een glimlach op het gezicht; bij de ander leiden deze tonen tot pure frustratie en een stevige frons op het voorhoofd. Maar wat je er ook van vindt: rondom de kerstdagen staat de radio altijd op standje ‘kerst’. En dat moet je dan maar gewoon verdragen. Punt uit.
Het was op een doordeweekse dag, op een willekeurig moment op de dag, dat twee collega’s plotseling op hun bureaus klommen en de kleren van hun lijf scheurden. Dat klinkt heel heftig, maar valt best mee als je weet dat ze daaronder nog andere kleding droegen: kerstkleding in de vorm van een kerstrokje inclusief kerstmuts. De belletjes aan hun middel rinkelden, terwijl zij de heupjes op en neer bewogen op de beat van Wham! en hun Last Christmas. Kandidaten en collega’s op kantoor keken geschrokken toe, maar dat liet hen sneeuwkoud. Als in een trance voerden zij een performance op, alsof het voor een publiek van 45 duizend man was. Alle spotjes waren op hun gericht, de microfoons zorgden ervoor dat zij luid en duidelijk te horen waren voor het enthousiaste publiek. Er wordt “encore, encore encore!” geroepen, wat beide dames ertoe dwong om nog een extra nummer ten gehore te brengen. Dit keer het gevoelige Hallelujah. Het publiek werd in tranen gebracht en de dames knipoogden naar elkaar. Dit was levensecht zussenwerk.
De (niet zo) heerlijke kersthapjes
Met kerst wordt de kerstboom opgetuigd, worden er kerstliedjes gezongen en wordt er gegeten. Heel veel gegeten. Gevreten. Geschranst. En dat allemaal in stijl. Collega 1 zorgt voor Arancini alla Milanese, collega 2 voor vijgen met geitenkaas en pistache, collega 3 voor tomatentapenade met oregano, collega 4 voor crostini met camembert en cranberrycompote, collega 5 voor pancettahapjes met geitenkaas, appel en salie en collega 6 voor bruschetta met passata, basilicum en verse tomaat. Collega 7 brengt zich er makkelijk vanaf met worstenbroodjes en collega 8 kan niet koken. Kan zelfs geen worstenbroodjes warm maken. Dat is geen probleem, want met de inbreng van de overige collega’s, hebben we een flinke kersttafel om te vullen met kersthapjes. Dat wordt smullen!
Collega 1 lust geen tomaat, collega 2 moet overgeven van geitenkaas, collega 3 heeft een oregano-allergie, collega 4 is van het ‘wat-de-boer-niet-kent-freet-ie-niet’, collega 5 houdt niet van mensen die niet kunnen koken, collega 6 krijgt allemaal rode pukkeltjes van basilicum, collega 7 heeft een trauma overgehouden aan cranberrycompote en collega 8 vindt worstenbroodjes saai en ook een heel klein beetje vies. Uiteindelijk eet iedereen zijn zelfgemaakte hapje op en genieten we vooral van onze eigen creaties. We drinken daarbij een overheerlijk rood wijntje, behalve twee collega’s. Eentje krijgt namelijk altijd een snotneusje van rode wijn. De ander associeert rode wijn met de kerk, krijgt allemaal nare herinneringen aan harde kerkbankjes en moet dan huilen. Zoiets moet je eigenlijk niet willen aan de kersttafel, maarja. Elk huisje heeft zo zijn kruisje.
